Jedziesz.

137
Zgaga dawała mu się we znaki. Wyjął rolkę tabletek z kieszeni, zażył, odszukał kluczyki.
Trzask!
– Bentz w życiu nie poprosiłby o coś niezgodnego z prawem – zauważył Hayes.
wstążka, różowy marker. To, że ich ubrania zostały schludnie złożone, jakby zrobiła to matka
dotykać, żeby nie zatrzeć potencjalnych śladów, zajrzał do szaf, zlustrował wzrokiem tylną
ją na ulicach Venice, brudną i wychudzoną. Od tego czasu minęło już dwadzieścia jeden lat, a
tutaj, w Santa Monica, dwadzieścia sześć przecznic od plaży. Według niego czynsz był
– Muszą być.
odpowiada jej życie singla, i słynęła z miękkiego serca wobec bezdomnych psów i kotów. –
Przysiadł na skraju łóżka. Nie zwracał uwagi na niemy telewizor, nie myślał, jak
– To przyjaciółka Jennifer. Tak. Wiesz, że tak.
parkingu, i usłyszał jej kroki. Ruszył w tamtą stronę, minął kolumnę, i zobaczył ją, jakieś
Cisnęła telefon na łóżko. Rozbolała ją głowa. Ty to zrobiłaś, Jennifer, ty, nikt inny.

Nagle zrobiło mu się wesoło. Roześmiał się, wydając z siebie piskliwy, histeryczny
Rozumiesz swoje prawa, Danny? Rozumiesz, że zostałeś aresztowany za to, co zrobiłeś w
Ostrzyżone na krótko włosy lśniły od potu, a twarz buldoga była nienaturalnie blada. Ze
– W roku szkolnym 1992/93 – ciągnął – o czym pewnie wspominał „New York Times”,
- Wyprowadź ją! Precz! Precz!
chciał jeszcze coś powiedzieć, ale nie mógł znaleźć odpowiednich słów.
Winslow, zaczęli robić zakłady.
znają Danny’ego tak jak ty. Więc zostajemy tylko my dwoje. Tak jak czternaście lat temu.
Rainie skinęła głową. Uspokoiła się trochę.
- Albright - przedstawił się, uścisnął jej dłoń i przyjrzał się dokładniej.
telefon słowa otuchy i naprawdę dodawał jej siły, chociaż wiedziała, że gdy
Kimberly wzruszyła ramionami. Rainie pomyślała, że dziewczyna trzyma
się obejść bez psów?
25
atłasową górę. Ale nie zmieniła pantofli na wysokim obcasie,